Είχε
καρφωμένα τα μάτια στην διακεκομμένη
γραμμή που σχημάτιζαν τα φώτα του δρόμου
καθώς περνούσε οδηγώντας στις δύο η ώρα
το πρωί. Είκοσι ενός ετών και μόλις είχε
συνειδητοποιήσει ότι η μεγαλύτερη
απογοήτευση είναι αυτή που δημιουργούμε
οι ίδιοι στον εαυτό μας. Συχαινόταν τον
εαυτό του και το παραπάνω γεγονός τον
φόρτιζε με ένα μίσος, μια αηδία προς το
υπαρκτό του κομμάτι, το σώμα του. Όλο το
βράδυ τον εξουσίαζαν οι σκέψεις του, οι
οποίες με ένα μαγικό τρόπο είχαν
συγχωνευτεί με την γραμμή φωτός
πάνω-δεξιά. Άρχισε να χτυπά σπασμωδικά
το πόδι του λες και με την απότομη αυτή
κίνηση ο πνευματικός του κόσμος θα
αποχωριζόταν την σάρκα του. Μόλις
αισθάνθηκε ηλίθιος είπε να σταματήσει
και έδωσε όρκο στον εαυτό του να μην
αφήσει ξανά τα συναισθήματα να τον
καταλάβουν. Από κει και πέρα, ο Κ. δεν
αισθάνθηκε ποτέ τίποτα. Όποτε ένιωθε
ένα ρίγος στις ωμοπλάτες, ένα πόνο στο
στομάχι ή τα πόδια του να τον συνεπαίρνουν
σε δρόμους ασύμφωνους με αυτούς που
ήθελε να πάει, απλά άναβε τσιγάρο, βάραγε
προσοχή και συνέχιζε να καπνίζει
προσπαθώντας να μιμηθεί στον Τζεϊμς
Ντιν.
