Όγδοη

Είναι τρομακτικό το γεγονός που σε φέρει να πιστεύεις ό, τι σε βολεύει, ό, τι σου χαϊδεύει  τα αυτάκια.
Ιδεαλιστής μέχρι το μεδούλι όταν αυτό που φαντάζεσαι, για κάποιο λόγο (ποιος στον πούτσο ξέρει), πιστεύεις ότι το αξίζεις. Ή έννοια της μονιμότητας έπρεπε να είχε εκλείψει κάπου εκεί μετά τον μεσαίωνα.

Ξέρω ότι κάνεις τον σταυρό σου κρυφά. Ότι χοροπηδάς σε κυκλική τροχιά επειδή θες κάτι τόσο που είσαι έτοιμος να αναβιώσεις την έννοια του Φάουστ για ακόμα μια φορά.

Η έννοια "Δανεικό και αγύριστα"  δεν ισχύει. Πάρ' το χαμπάρι. Το δανεικό κάποιος θα στο πάρει εκεί που στο μυαλό σου έκανες την μετάβαση και πίστεψες ότι μετατράπηκε σε μόνιμο.

Να πιούμε τον καφέ μαζί... 

Έβδομη

Κομμένα υφάσματα ανάκατα, πρόχειρα ραμμένα, κολλημένα στο δέρμα σου.  Τα χρώματα των τελευταίων πολλά.  Καφέ,  μπορντό, λάδι, σκούρο μπλε και μαύρο. Σε όλα στέκεται σκόνη και ιστός.

Το σώμα σου ελαφρύ και κενό. Τόσο γεμάτος.  Μα,  γεμάτος με άχυρο.

Ανοίγεις κάθε μέρα το κουρέλι που σου χουν βάλει για πουκάμισο σε αναζήτηση ενός σημείου ζωή στο μέρος όπου ανατομικά άκουσες πώς βρίσκεται το στήθος.

Κάθε βράδυ κοιτάς τον ξύλινο σταυρό που χεις πάνω απ το κρεβάτι σου και αναρωτιέσαι γιατί κάθε πρωί παρασύρεσαι. Γιατί χάνεις τον έλεγχο.
Έχεις αρχίσει και υποψιάζεσαι πώς ο λόγος πηγάζει από της αλυσίδες που σου φόρεσαν στα χέρια και στα πόδια. Τα ακριβή τους λόγια τα θυμάσαι ακόμα·
-Φορά τις και δεν θα πέσεις πότε!
Και όντως κάθε πρωί που σηκώνεσαι ψηλά νιώθεις ασφάλεια.  Εξάλλου είναι σκληρές οι αλυσίδες.

Μόνο χτες για κάτι λιγότερο του ενός λεπτού παρασύρθηκες και μουρμούρισες με δόντια που τρίζαν· Ας σπάγανε, σκέφτηκες. Μα, απομακρύνες αυτή την τσόντα γρήγορα από το μέρος που είχες ακούσεις ότι ανατομικά βρίσκεται ο νους.

Και εγώ ανακουφισμένος πήγα για ύπνο ξέροντας ότι η μαριονέτα μου θα δώσει χαρά και σε άλλα παιδιά με τη νέα αυγή.

Έκτη

Long time no see.

Ένας ξεπεσμένος. Ένας ξεπλυμένος . Ένα "ματ"  μπακράουντ. Ποτά, ναρκωτικά, πεζούλια και σκισμένα παπούτσια.
Μπουκάλι στο χέρι και βλέμμα που ατενίζει όχι πέρα απ τον κερατοειδή,  αλλά πίσω, προς το εσωτερικό.

Παστίλιες ευκαλύπτου με μυρουδιά ταμπάκου και ναφθαλίνης. Μακριά απεριποιητη γενειάδα και μια αγάπη στις γοργόνες.

Πέφτει πίσω, χαλαρώνει και γίνεται πρότυπο. Ανάβει το κλασσικό βιομηχανικό του τσιγάρο φορώντας ακόμα τα wayfarer. Ξεχυλωμένο δέρμα....

Φοβάμαι που δεν ανήκεις...