Ένα συγγνώμη στη μητέρα.

Δεν γνωρίζω από ποιά βάθη πηγάζει η δημιουργικότητα. Είτε έχει μαμή την μοναξιά είτε όχι. Είτε πηγάζει από το άλγος είτε ξεπροβάλει από διάθεση ανοιξιάτικη. 

Φορώ τα γυαλιά, τα χοντροκομμένα τζάμια και αρχίζω την γραφή. Ιδρώνω, εξατμίζομαι, και γίνομαι στοιχειό. Σιχαίνομαι, αντιδρώ και παύω να υπάρχω. Από ολότητα καταλήγω να με χαρακτηρίζουν επιθετικοί προσδιορισμοί με πρόθεση το ημί-. 

Πίνω όχι για να ξεχάσω, αλλά για να αγγίξω την κουτή λάμψη που ως παιδιά έχουν στα μάτια μας οι αυτοκαταστροφικοί τύποι. 

Γεννήθηκα κοπέλι, ένοιωθα κοπέλα και στο τέλος του μυθιστορήματος έζησα εγώ απάνθρωπα και εσείς επίσης. 

Το σώμα με εγκαταλείπει αλλά έτσι κι αλλιώς δεν το συμπάθησα ποτές. Του φέρθηκα σκληρά. Δεν το έφτασα ποτέ στα όριά του!

Λογιζόμουν Πυγμαλίων. Μα με ξεπέρασαν στην εξυπνάδα, με ξεπέρασαν στην σπιρτάδα.

Πόσο θα έπρεπε να με παραγκωνίζετε. Πόσο θα έπρεπε να μην δίνετε σημασία στα λόγια σοφιστή που ξεστομίζω. Λόγια όχι σοφά, μα λόγια σοφιστή. 

Κι όμως είμαι ο μεσσίας σας και σας αγαπώ πολύ.

Η διαλεκτική της στοματικής υγείας

Δεν πιστεύω σε αγίους,  σε ήρωες,  σε μοντέλα και σωτήρες. Με απογοήτευσαν πολλάκις. Εξάλλου όλοι οι σούπερ ήρωες απέκτησαν γκόμενα.
Πιστεύω  στο επιστημονικά προκαθορισμενο μέλλον... Ήμουν ανέκαθεν ρομαντικός.

Να σας το θέσω καλύτερα.  Την οδοντόκρεμα είτε την πιέσεις από την άκρη, είτε από πάνω,  κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Οι κόρες της Μνημοσύνης κάποτε ήτανε παρθένες

Δεν πιστεύω να με ξέχασες.  Δεν θέλω να πιστεύω πως με ξέχασες. Ίσως και να με ξέχασες. Ίσως να σε έσπρωξα μακριά μου. Ίσως να σ' απαρνήθηκα.

Που πήγες Ουράνια,  Καλλιόπη,  Τερψιχόρη; Και οι άλλες έξι; Εννιά γυναίκες που συνθέτουν τον καμβά μου. Ερωτοτροπούσα και με τις εννέα κάποτε. Μα σήμερα κλείνουμε συνάντηση και πίνω τον καφέ μόνος.  Τα βράδια στο κρεβάτι μου δεν είναι. Μα ακόμα πιο θλιβερή είναι η απουσία τους τα πρωινά. Εκεί που τα χρώματα είναι ορατά,  εγώ αδελφάκι Dalton.

Προσέξτε μην τους κάνετε κακό. Μην τους πείτε το όνομα μου.
Κάποτε τις βίασα.
Αλλά τώρα "σσσσσσστ πιο σιγά σε παρακαλώ !"

Περί ανατολικών και δυτικών ανέμων .

Ψάχνω έμπνευση κι αυτή δεν έρχεται.

Μα πού θα την βρω; Μήπως στα βάθη του εγωκεντρικού μου εαυτού; Μήπως στην επιφάνεια των δοτικών και αλτρουιστικών ατόμων; Μήπως στο πακέτο των δημητριακών;

Μάλλον στο πακέτο των δημητριακών.

Χρώματα πολλά, γράμματα μεγάλα, φράσεις εντυπωσιακές και πέντε γραμμάρια φυτικών ινών ανά μισό φλιτζάνι.

Η έλλειψη έμπνευσης μαστίζει τις δυτικές κοινωνίες. Η κρίση γεννάει τέχνη. Η ανέχεια κάνει τους «σκεπτόμενους»  ανθρώπους.

Τα παραπάνω είναι αποφθέγματα που ακούσαμε όλοι τα τελευταία δυο χρόνια. Χειρότερη απ’ τα προαναφερθέντα είναι μια πρόταση που ισχυρίζεται μετά στόμφου η Φ. «Μόνο οι αριστεροί, λέει, είχαν και θα έχουν διανόηση».

Εδώ γελάμε. Εδώ ξεκαρδιζόμαστε και το πιάνουμε ιστορικά.

Στο μόνο που μπορώ να συμφωνήσω είναι ότι οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι των γραμμάτων ήταν «ανθρωπιστές» . Αλλά και πάλι ψεύδομαι. Τόσα παραδείγματα ρατσιστών, ομοφοβικών, ανθρώπων που ασκούσαν ταξική καταπίεση.

Θα υποθέσω κάτι : Ο νους δουλεύει όταν έχει χρόνο.

Θα προσπαθήσω να το προσαρμόσω στην ιστορία : Ποιοι είχαν χρόνο για εκγύμναση του νου στους αιώνες που μεσολάβησαν ;

Άραγε ο μοναχός είναι διανοούμενος ; Μάλλον ναι.

Άραγε οι διανοούμενοι ήταν μοναχικοί άνθρωποι;  Ως επί το πλείστον.

Άρα,  που θα βρω την έμπνευση;  Μάλλον στα πακέτα των δημητριακών.